زنجبیل گیاهی چند ساله است که از قدیم الایام مورد مصرف مردم ایران، هند و چیـن بوده اسـت. ایـن گـیاه در درجـه اول برای درمـان بیمـاری مسـافرت، حالت تهـوع و استفراغ و تقویـت قـوای ( ج ن س ی ) مـورد استفاده قرار می¬گیرد. زنجبیل به طور سنتی در درمان کم اشتهایی، اسهال، نفخ، سرفه، گرفتگی عضلات و ورم مفاصل مصرف می شود. همچنین این گیاه از انقباضات معده جلوگیری کـرده سـبب ترشـح بزاق، شـیره معـده و صـفرا میگردد. زنجبـیل آنتـی باکـتریـال، آنتی اکسـیدان، ضـد قـارچ، ضد میگرن و قابض است. این گیاه در طب سنتی چین برای درمان سرماخوردگی و تهوع و در طب سنتی هند برای درمان بی اشتهایی، سوء هاضمه و التهاب مصرف مـی¬شود. زنجبیل در صنـایع غذایی به طـور گسـترده به عنـوان چاشنی و طعـم دهنـده استفاده می گردد.


مکانیسم اثر:

- تقویت قوای ( ج ن س ی )

مواد مـوثره زنجبیل سبـب افزایـش تعداد و فعالیـت اسپـرم ها شده و به این ترتیـب سبب تقویت قوای ( ج ن س ی ) می گردد.


- تهوع و استفراغ ناشی از بیماری مسافرت و بارداری

مکانیسم اثر زنجبیل در پیشگیری از بیماری مسافرت مشخص نیست، با این حال به نظر می¬رسد که با تاثیر موضعی بر دستگاه گوارش از حرکات شدید دستگاه گوارش که از عوامل موثر در بیماری مسافرت و تهوع می¬باشد، می کاهد و بدین ترتیب اثر خود را اعمال می¬نماید.

                           

---

 

---